Brievenpost

Noah

Brieven schrijven. Doen mensen dat eigenlijk nog? Of nou ja, ik wéét dat mensen nog zeker wel brieven met de hand schrijven en deze versturen naar hun penvrienden in verre landen, over de oceaan.

Ik doe dat zelf ook. Al zo'n twee jaar, denk ik zo. En ik vind het geweldig. Daarover straks meer. Voordat ik ga pleiten en verkondigen waarom brievenpost zo intens gelukzalig is, wil ik even stilstaan bij ons almaar drukkere levensstijl. (Of lijkt het maar zo, dat we steeds drukker raken met van alles en nog wat? Is dat louter verbeelding, of krijgen we daadwerkelijk te kampen met steeds meer, meer, méér taken en verantwoordelijkheden?)

Steeds meer mensen zijn opzoek naar rust en stilte. Lekker de natuur in, mobiel uit: er zijn zelfs bedrijven die een geheel offline getaway verzorgen. Steeds meer mensen hebben behoefte aan authentieke ervaringen, een analoge manier van leven. Dat begrijp ik heel goed. Ik ben wat dat betreft een beetje een technofoob: het liefst zou ik willen dat de technologie ergens ophield. Tot hier en niet verder. Geen rare chips in onze armen of hersenen (want, wie weet er nou eigenlijk echt wat de technologie voor ons in petto heeft?) en geen benauwend gevoel meer dat we constant in de gaten worden gehouden, dat al onze stappen worden getraceerd en onze data wordt verzameld voor commerciële doeleinden.

Ik word er nu al enigszins ongelukkig van. Steeds vaker, en zeker sinds de pandemie die sinds twee jaar geleden al gaande is, heb ik het gevoel in de befaamde Matrix te leven. In onze eigen Matrix, dan wel, maar het komt op hetzelfde neer. Het onheilspellende gevoel in een droomwereld te verkeren, waarin wij niet meer het onderscheid kunnen maken tussen 'echt' en 'nep' of artificieel. Die gedachte, daar wordt niemand blij van. Ik probeer er dan ook niet te lang bij stil te staan, maar zo nu en dan word ik getroffen door deze gedachten en het roept vooral een existentiële crisis in mij op.
Hoe lang wordt er al geroepen dat we ooit zullen eindigen als de slaven van robots? Nou ja, is dat echt zo ongeloofwaardig? Ik weet het nog net zo niet. Zelf denk ik in ieder geval vaak, met gemixte gevoelens, terug aan de Disney Pixar-film WALL-E. Ik heb het even opgezocht: de film kwam uit in 2008. Dat is dertien(!) jaar geleden. Ik zou het niet verrassend, noch komisch, vinden als wij ons later (en dan mag ik hopen dat ik dat allemaal niet meer mee hoef te maken) op dezelfde manier, als obesitas mensen, middels onze zweefstoeltjes door een ruimteschip in het Universum voortbewegen. De aarde totaal vervuild achter gelaten.

Oké, stop. Ik dwaal helemaal af. Ik had weer even een klein realisatiemomentje, incluis semi-existentiële crisis. Het helpt ook helemaal niet dat ik zo'n levendige fantasie heb en al bijna een week in quarantaine zit. Bovendien is het weer zo wisselvallig als mijn mindset.

Terug naar onze groeiende behoefte aan rust. We raken als mensen enorm overprikkeld. Elk moment worden we geacht bereikbaar te zijn, elk moment worden we overspoeld door reclames en bijna nooit ervaren we stilte. Hoeveel mensen er wel niet aan hun mobieltjes vastgeplakt zitten, om maar iets te doen te hebben. Oortjes in, buitenwereld uit. Ik kan nog wel veel meer cliché voorbeelden opdreunen, maar laat ik dat maar niet doen. Ik wil niet dat jij straks ook nog eens een existentiële crisis doormaakt.

We verlangen naar authentieke dingen. Op ons gemakje soulfood koken, foto's maken met een analoge camera, kamperen in de natuur, échte gesprekken met vrienden onder het genot van een dampende chai latte (wat nu even helaas niet kan, maar dat terzijde), intieme verbinding met de mensen om ons heen, reizen. Dat soort dingen, échte dingen.

Maar, lieve allemaal, brieven en kaarten schrijven is volgens mij ook weer een opkomende bezigheid als ik de aantallen mag geloven. Al sinds een aantal jaar correspondeerde ik met een vriendin uit Australië, maar die vriendschap is inmiddels een beetje verwaterd. Een aantal jaar terug ben ik daarom opzoek gegaan naar nieuwe penvrienden van over de wereld. Ik schreef me in op een site genaamd globalpenfriends.com en kwam in contact met allerlei mensen. Met een aantal mensen heb ik een poging gedaan tot briefcontact, maar soms hoorde ik na een brief niks meer. Met anderen heb ik wel veelvuldig brieven geschreven: ik heb een map vol enveloppen van vrienden uit verschillende landen.

Met twee vriendinnen had ik tot vorig jaar nog contact, waarvan het contact met de vriendin uit Zwitserland is doodgebloed. De vriendin uit de VS is ondertussen een heel goede vriendin geworden en met haar wissel ik nog zeker veel brieven uit. Brieven schrijven heeft iets magisch, iets intiems, iets verwonderlijks. Het is zo persoonlijk, zoveel persoonlijker dan een appje of telefoontje. Daar valt uiteraard over te twisten, maar ik ben van mening dat handgeschreven brieven echt iets heiligs zijn.

Het feit dat iemand met beleid al zijn of haar gevoelens op papier heeft gezet, om te vertellen over diens leven en ervaringen, vind ik bijzonder. Zeker als het lange brieven zijn. Gelukkig houden ik en mijn penvriendin ervan om elkaar dikke stapels papierwerk in een verzegelde enveloppe te sturen, zodat we flink wat leesvoer hebben. Je kunt een bepaalde connectie door de brieven héén voelen - wij voelen dat beiden. Dat heet vriendschap.
We zijn elkaars luisterend oor, de warme schouder om op uit te huilen, maar ook elkaars inspiratiebron. Mijn dag kan niet meer stuk wanneer ik de door prachtige tekeningetjes voorziene enveloppe op de mat zie liggen met mijn naam erop in koeienletters. Ik vind het echt een geschenk om de brieven te mogen lezen, speciaal voor mij geschreven. Dat geeft een geborgen gevoel, je voelt je daardoor echt speciaal. Iemand heeft de tijd voor je genomen. Tijd - dat hebben we schijnbaar steeds minder in deze huidige maatschappij waarin we amper tot rust komen en almaar doorrazen naar de volgende meeting.

Mijn vorige brief die ik ontving bestond uit vijfentwintig kantjes, dubbelzijdig gedrukt. De brief was er binnen een week. Bizar, aangezien de brief helemaal uit de VS kwam en er voorheen ongeveer een maand over deed om mij ongeschonden te bereiken. Ik was in de zevende hemel: ik had zo lang gewacht op een brief van mijn vriendin, omdat ze zich heel lang niet goed had gevoeld en totaal geen motivatie had om te schrijven. Persoonlijke aspecten speelden hierbij mee, maar ook het feit dat ze zich veel te veel penvrienden op de hals had gehaald. (Op een gegeven moment telde ik er meer dan zesentwintig.)
De enige die ze is blijven schrijven, ben ik. En daar ben ik heel blij om. Onze vriendschap is zo sterk, zo bijzonder en bijna niet met woorden te omvatten, dat we elkaar heel graag willen ontmoeten en zelfs samen willen reizen.

Haar brief rook naar kruiden, iets van tijm en nog andere lekkere geuren die ik niet kon plaatsen. Dat draagt bij aan de full experience. Brieven schrijven vind ik het mooiste wat er is en ik zou het liefst al mijn vrienden voortaan willen contacteren per post, al is het maar om vast te houden aan het idyllische gedachtebeeld wat heerste tijdens de Romantiek. Ik zou zwelgen voor iemand die mij een liefdesbrief zou schrijven, echt waar. Beloofd.

Dus. Zomaar een briefje voor iemand schrijven, dat doet al heel wat met een mens. Laat staan een volledige, handgeschreven brief...